…آنگاه نگریستم ،ودیدم جزنزدیکترین خیشانم یاوری ندارم .دراین حال ، ترسیدم که مبادا با مخا لفت خود باعث مرگ ایشان شوم .خار غم در چشمان وزهر آب چشان ماندم .در فرو خوردن خشم خود بردباری کردم ورویدادهای ناگوارتر از طهم تلخ درخت علقم را بر خود هموار نمودم.